This study aims to investigate the effects of digital overload on job autonomy and job satisfaction among civil servants in the Nigerian public sector using the job demand–resources model.,A questionnaire survey was conducted among mid-career and senior-level officers in five federal ministries in Nigeria. The collected data were analyzed by using structural equation modeling partial least squares to test the research hypotheses and necessary condition analysis to assess the necessary conditions for high satisfaction among civil servants.,The study reveals that the (...) use of information and communication technology (ICT) has a significant positive impact on digital overload. Furthermore, digital overload has a significant negative effect on job autonomy and adversely affects job satisfaction. Additionally, job autonomy partially mediates the relationship between digital overload and job satisfaction. Job autonomy and ICT use were found to be necessary conditions for high satisfaction.,The study acknowledges certain limitations, such as the focus on civil servants in federal ministries in Nigeria and the reliance on self-reported data.,The findings of this study have practical implications for policymakers in the Nigerian civil service. They highlight the importance of reducing digital overload and promoting job autonomy to enhance job satisfaction, as well as to improve the overall performance and efficiency of the public sector.,This study contributes to the existing literature by providing insights into the detrimental effects of digital overload on civil servants’ job autonomy and satisfaction in the Nigerian public sector. It explores a relatively unexplored aspect of digitalization and emphasizes the need to address the negative implications of digital overload. Additionally, it examines the necessary conditions for high satisfaction among civil servants. (shrink)

Organizational cronyism refers to favoring some employees within an organization based on non-performance-related factors. Although it is highly likely to encounter many attitudes and behaviors meeting this description within public and private institutions, there are limited studies on this issue. Thus, the purpose of this study is to develop a valid and reliable scale to assess the perception of cronyism among organizational members. To this end, an item pool was formed based on current literature as well the views of teachers (...) and expert recommendations. The validity–reliability of the scale was tested via two sample groups. As a result of the study, a scale with 3 dimensions and 15 items as well as psychometric qualities was developed to assess employee perceptions of cronyism. The scale dimensions comprise: in-group bias, paternal cronyism, and reciprocal exchange of favor in accordance with the way the method was addressed in the literature. The analyses of nomological validity of the scale showed that perception of cronyism is an important predictor of trust in managers. (shrink)

Günümüze kadar süregelen bir mezhep olarak Zeydiliğin Yemen bölgesinde geçirdiği süreçlerden birisi de 16. yy.’da imametini ilan eden Mansûr-Billâh Kâsım b. Muhammed ile başlayan ve Cumhuriyetin ilanına kadar iktidarın soyundan gelenlerin devam ettirdiği dönem bulunmaktadır. Ancak Kâsımîler dönemi olarak bilinen bu sürece dair literatürde yeterli bilgi bulunmamaktadır. Mansûr-Billâh Kâsım b. Muhammed’in akaid, fıkıh, usul gibi alanlarda kıymetli eserlerinin yanı sıra kaleme aldığı ufak bir risalesi de bulunmaktadır. Bu çalışmada ise Kâsımî Hanedanlığının kurucusu olarak bilinen Mansûr-Billâh Kâsım b. (...) class='Hi'>Muhammed’in oğlu Müeyyed-Billâh Muhammed b. Kâsım için kaleme aldığı vasiyet metninin literatüre kazandırılması amaçlanmaktadır. (shrink)

Palabras en memoria de Eduardo Bello pronunciadas en la sesión inaugural del V Congreso Internacional de la Sociedad Académica de Filosofía, celebrado del 2 al 4 de febrero de 2011 en La Laguna (Tenerife).

Câhiliye döneminde şair ve hatipler tarafından bir meleke olarak kullanılan belagat, geçirdiği hazırlık ve gelişim döneminin ardından ilmî teşekkülünü tamamlayarak Arap dil ilimlerinde müstakil bir dal haline gelmiştir. Ebû Ya‘kûb es-Sekkâkî (öl. 626/1229) öncülüğünde “meânî-beyân-bedî‘” olarak üç başlık altında ele alınmaya başlanan belagat konularının bedî‘ kısmına, Sekkâkî sonrası şerh ve hâşiye dönemi müellifleri tarafından yeni sanatlar eklenmiştir. Bu sanatlardan birisi de tarif ve tesmiyesi Sa‘duddîn et-Teftâzânî’ye (öl. 792/1390) ait olan tecâzüb sanatıdır. Farklı pek çok disiplinde ilmî ve edebî bir terim (...) olarak yer alan bu sanatın etkin kullanım alanlarından birisi de fıkıh ilmidir. Fıkıh sahasında bu sanattan istifade eden âlimlerden birisi Şemsuddîn Muhammed el-Kuhistânî’dir (öl. 962/1555). Kuhistânî Câmi‘u’r-rumûz adlı eserinde öşrün vücûbiyeti ve şart muhayyerliği konularını izah etmek üzere tecâzüb sanatına başvurmaktadır. Ne var ki Kuhistânî’nin kullandığı tecâzüb ifadesi ilim dünyasında anlaşılamayıp muğlak ifadeler olarak kalınca bu ifadelerden kastın ne olduğunu açıklayan bazı risâleler kaleme alınmıştır. Bunlardan birisi de ‘Abdulganî en-Nâblusî’nin çalışmamıza esas olan en-Nesîmu’r-rebî‘î fi’t-tecâzübi’l-bedî‘î adlı risâlesidir. Nâblusî’nin bu risâleyi kaleme almasının ana nedeni, kendisinden önce Kuhistânî’ye ait ifadeleri açıklamak gayesiyle Esne’l-metâlib fî beyâni ma‘ne’t-tecâzüb adında muhtasar bir risâle kaleme alan Seyyid Ahmed el-Hamevî’ye (öl. 1098/1687) reddiye yapmaktır. Nâblusî, Hamevî’ye ait bu risâleyi görmüş ve onun tespitlerinden bazılarını hatalı bulduğunu belirterek reddiye mahiyetinde mezkûr risâlesini kaleme almıştır. Hamevî’nin açıklamalarına ciddi eleştiriler getiren Nâblusî, öşrün vücûbiyeti ve şart muhayyerliği hususlarındaki Kuhistânî’ye ait ifadeleri tecâzüb sanatı açısından yeniden açıklama yoluna gitmiş ve bu konularda Hamevî’ye ait toplamda altı görüşe deliller getirmek suretiyle reddiye yapmıştır. Nâblusî’nin bu risâlesi; zengin kaynak kullanımı, yalın ifade üslûbu ve açıklayıcı örneklerle öne çıkmakta, tecâzüb sanatına dair kapsamlı bilgiler ihtiva etmektedir. Bu araştırma ile ilk olarak tecâzüb kavramı Teftâzânî üzerinden açıklanmış; ardından Nâblusî’nin mezkûr risâlesi, reddiye yaptığı Hamevî’ye ait risâleyle mukabele edilmek suretiyle detaylı olarak analiz edilmiştir. Bu noktada ilk olarak tartışmaya esas olan Kuhistânî’ye ait ifade verilmiş, ardından Hamevî’nin konuya dair açıklaması zikredilmiş, son olarak da Nâblusî’nin reddiyesine yer verilmiştir. Çalışmanın son bölümünde ise Nâblusî’ye ait risâlenin tahkikli metni yer almaktadır. (shrink)

Tarihte Aydınlanma adıyla bilinen dönemden bu yana metafizik, “bilimsel” olanın karşısına konumlandırılmıştır. Kabaca söyleyecek olursak Aydınlanma düşüncesi, bir zamanlar dünyayı açıklama ve onu anlamlandırmanın yegane yolu olan metafiziği hurafe ve safsata olarak görme, buna karşılık deneyime ve olgulara itibar etme eğilimindedir. Biz bu çalışmada, metafiziğe mesafeli olmak konusunda birleşen ve felsefelerinde genel olarak deneyimden ve olgulardan yana tavır takındığını söyleyebileceğimiz iki filozof olan Ludwig Wittgenstein ve William James’i karşılaştırdık. Herhangi iki şey arasında kıyaslama yapabilmek, ortak unsurların asgari düzeyde varlığını gerektirir. (...) Biz bahsi geçen iki düşünürü onların “doğruluk” anlayışları ve buna paralel olarak metafiziği değerlendirme biçimleri bağlamında ele aldık. Wittgenstein’a göre dünya hakkında öznellikten arınmış objektif bilgiye erişmek mümkündür. Ona göre psikoloji, epistemolojiden kesin olarak ayrılmalıdır. Doğruluğun süzgeci dildeki mantıksal form, nesneleri de olgulardır. Bu koşulları yerine getirmeyen tümceler anlamdan yoksundur. Metafiziğin kendisine konu edindiği nesneler, üzerine konuşulamayanlardır. Onlar “gösterilebilir” fakat dile getirilemezler. Oysa James için durum farklıdır. Ona göre olgular kendi başlarına doğru veya yanlış olamazlar. Doğruluk James’e göre zihnin deneyim süreçleriyle şekillenmektedir ve esnek bir yapıdadır. Mevcut inanç stokumuz ile uyumlu olan ve pratik olarak bir fark yaratabilen her türden düşünce doğruluk vasfını yerine getirmeye hak kazanacaktır. James’e göre psikoloji, doğrulanma süreçlerinden ve doğrunun kendisinden bağımsız değildir. (shrink)

Bu çalışmanın amacı Martin Buber etiğinin özgünlüğünü keşfetmek ve geliştirmektir. Buber varlığı ilişki temelinde ele alarak Ben-O ve Ben-Sen ilişkisi olarak ayırmıştır. Ben-O ilişkisi insanın varlıkla sıradan tecrübesine karşılık gelirken, Ben-Sen ilişkisi insanın ötekiyle diyalog kurduğu anda ortaya çıkan daha derin bir ilişkidir. Ötekiyle ilişki; tüm etik değerlendirmeleri içinde barındıran, yaşamın dinamizmine uygun, insanlık tarihinin mitolojik ve etik dinamiklerini de içeren bir ilişkinin temellerini içermektedir. Ben-Sen ilişkisi yalnızca insanın insanlarla kurduğu bir ilişkiyi değil insanın canlı, cansız ve manevi tüm varlıklarla (...) kurduğu ilişkiyi açıklamaktadır. Ben-Sen ilişkisinin sadece insanın insanla olan ilişkiyi ele almaması etik üzerine yapılan çalışmalara yeni bir bakış sağlayacak niteliktedir. Buber’in etik anlayışı; diyalog etiği, ötekiyle ilişki etiği, durum etiği, antropolojik etik, varoluş etiği, meslek etiği, anarşist etik, postmodern etik gibi birçok etik anlayışla bağlantılıdır. Buber herhangi bir ahlaki norm ve etik koda bağlı olmayan, tarihsel, ontolojik ve ilişkiyi öncül kılan geniş çaplı içeriğe sahip bir etiğin temellerini ortaya koymaktadır. (shrink)

İbn Hacer’in Nuhbetü’l-Fiker ’i ve onun şerhi olan Nüzhetü’n-Nazar ’ının, kendisinden sonra yazılan hadis usûlü eserlerine kaynaklık etmesi ve onları etkilemesi açısından usûl tarihinde önemli bir yeri vardır. Nitekim mezkûr eserler üzerine yapılan şerh ve hâşiye çalışmalarının çokluğu bu önemi ortaya koymaktadır. Fıkıh ve hadis başta olmak üzere çeşitli ilim dallarında 100’ün üzerinde eser kaleme alan ve aynı zamanda İbn Hacer’in de talebelerinden olan Kasım b. Kutluboğa da bahsedilen eser üzerine çalışma yapan âlimlerden biridir. İbn Kutluboğa, hocası İbn Hacer’i birçok (...) yönden eleştirmiş ve çeşitli katkılarda bulunmuştur. Bu makalede İbn Kutluboğa’nın Nüzhetü’n-Nazar üzerine yazdığı Hâşiyetü İbn Kutluboğa adlı eserindeki itirazlar bağlamında kısaca red/itiraz kültüründen bahsedilerek örnekler ortaya konulacak ve mezkûr itirazlar esere hâşiye yazan ilgili bazı âlimlerin görüşleri çerçevesinde değerlendirilecektir. Ele alınan itirazlardan da anlaşılacağı üzere İbn Kutluboğa’nın polemik türü ve muhatabını ilzam edici itirazlarının neredeyse olmadığı ve yönelttiği kimi eleştirilerinde hadis usûlünde bilinen kurallardan farklı görüşler ortaya koyduğu tespit edilmiştir. Ayrıca İbn Kutluboğa’nın öne sürdüğü her itirazında isabetli yorumlar ortaya koymadığını da söylemek mümkündür. (shrink)

Muslim communities in principally non-Muslim nation states (e.g. South Africa, United States of America, the United Kingdom and the Netherlands) established a plethora of Muslim theological institutions. They have done so with the purpose of educating and reinforcing their Muslim identity. These educational structures have given rise to numerous questions that one encounters as one explores the rationale for their formation. Some are: have these institutions contributed towards the growth of Muslim extremism as argued by American and European Think Tanks? (...) If so, then in which and why did they do so? If not, then why have they been falsely accused, and how should Muslims counter these erroneous criticisms? And, more importantly, have some of these educational institutions—as agents of ‘social change’—contributed towards the ‘common good’ of the society? In response, the article attempts to investigate the reasons for the formation of these Muslim educational institutions within a broad Southern Africa democratic context. It prefaces the discussion by first constructing ‘social change’ as a viable theoretical frame and it thereafter places the madrasas and Dar ul-‘Ulums within the mentioned context prior to reflecting upon the notion of the ‘common good.’ It then proceeds by making reference to the Dar ul-‘Ulum curriculum that plays a significant role in shaping and moulding the theologians’ thinking and behaviour. It concludes by questioning to what extent the type of theological curriculum that they constructed assists them to contribute towards the ‘common good’ of Southern Africa’ societies. (shrink)

Bu makale bireysel ve toplumsal düzeyde unutma, unutmayla bağlantılı olarak hafıza ve kimlik(sizleşme) sorunlarına odaklanmaktadır. Unutmanın modern kültüre özgü yaşam biçimlerinden kaynaklandığı varsayımıyla hareket edilmektedir. Herhangi bir şeyin "gösteri"lmedikçe anlam kazanamadığının düşünüldüğü modern yeni medya kültüründe bireylerin eylemleri yalnızca içi boşaltılan ve hızlıca unutulan seyirliklerden ibaret olmaktadır. Bu iç boşaltma ve anlamsızlaştırma tarihe, geleneğe, hafızaya ve kimliğe de benzer yollarla sirayet etmektedir. Kimlik; farklılıkların ve ayırt edilebilir özelliklerin ifade edilebilmesi için kullanılan bir terimdir. Bir kişi ismiyle, kökeniyle (geçmişiyle/hafızasıyla) diğerlerinden ayrılabilir. (...) Tüm bunların unutulması, farklılıkların silinmesi ve yeni kimliğin ayırt edilebilir yanlarının olmaması bireyi ve toplumu önemli bir kimlik sorunuyla karşılaştırmaktadır. Apples filmi hafızasını ve kimliğini kaybeden bir toplumun portresini çizmektedir. Bu makale; sosyolojik film analizi yöntemiyle Apples filmini analiz etmektedir. Modern kültürde unutma, hafıza ve kimlik sorunu üzerine tartışmalar yürütmektedir. Öncelikli olarak unutma meselesi üzerine yoğunlaşmakta, ardından unutmayla ilişkilendirilen hafıza ve kimlik konularına yönelmektedir. (shrink)

One of the new and interesting topics of the economic literature is middleincome trap. Middle-income trap can be generally defined as middle-income countries showing a slow growth performance, jamming at a certain level of income and can not pass to high income groups. The aim of this study is to investigate whether the E7 (Emerging 7) countries, which have an important place among the developing countries, are in middle-income trap. In this context, Robertson and Ye (2013) approach has been taken (...) into consideration. Empirical analyzes were performed using single and two structural breaks unit root tests. As a result of the analysis, evidence has been obtained that Indonesia, Mexico and Russia that member of E-7 groups, are in the middle-income trap. Brazil, China, India and Turkey are not generally in the middle-income trap. (shrink)

Herein we make a plea to machine ethicists for the inclusion of constraints on their theories consistent with empirical data on human moral cognition. As philosophers, we clearly lack widely accepted solutions to issues regarding the existence of free will, the nature of persons and firm conditions on moral agency/patienthood; all of which are indispensable concepts to be deployed by any machine able to make moral judgments. No agreement seems forthcoming on these matters, and we don’t hold out hope for (...) machines that can both always do the right thing (on some general ethic) and produce explanations for its behavior that would be understandable to a human confederate. Our tentative solution involves understanding the folk concepts associated with our moral intuitions regarding these matters, and how they might be dependent upon the nature of human cognitive architecture. It is in this spirit that we begin to explore the complexities inherent in human moral judgment via computational theories of the human cognitive architecture, rather than under the extreme constraints imposed by rational-actor models assumed throughout much of the literature on philosophical ethics. After discussing the various advantages and challenges of taking this particular perspective on the development of artificial moral agents, we computationally explore a case study of human intuitions about the self and causal responsibility. We hypothesize that a significant portion of the variance in reported intuitions for this case might be explained by appeal to an interplay between the human ability to mindread and to the way that knowledge is organized conceptually in the cognitive system. In the present paper, we build on a pre-existing computational model of mindreading (Bello et al. 2007) by adding constraints related to psychological distance (Trope and Liberman 2010), a well-established psychological theory of conceptual organization. Our initial results suggest that studies of folk concepts involved in moral intuitions lead us to an enriched understanding of cognitive architecture and a more systematic method for interpreting the data generated by such studies. (shrink)

Suppose one hundred prisoners are in a yard under the supervision of a guard, and at some point, ninety-nine of them collectively kill the guard. If, after the fact, a prisoner is picked at random and tried, the probability of his guilt is 99%. But despite the high probability, the statistical chances, by themselves, seem insufficient to justify a conviction. The question is why. Two arguments are offered. The first, decision-theoretic argument shows that a conviction solely based on the statistics (...) in the prisoner scenario is unacceptable so long as the goal of expected utility maximization is combined with fairness constraints. The second, risk-based argument shows that a conviction solely based on the statistics in the prisoner scenario lets the risk of mistaken conviction surge potentially too high. The same, by contrast, cannot be said of convictions solely based on DNA evidence or eyewitness testimony. A noteworthy feature of the two arguments in the paper is that they are not confined to criminal trials and can in fact be extended to civil trials. (shrink)

COVID‐19, caused by a novel coronavirus named SARS‐CoV‐2, was identified in December 2019, in Wuhan, China. It was first confirmed in sub‐Saharan Africa in Nigeria on 27 February 2020 and has since spread quickly to all sub‐Saharan African countries, causing more than 111,309 confirmed cases and 2,498 deaths as of 03 June 2020. The lessons learned during the recent Ebola virus disease (EVD) outbreaks in some sub‐Saharan African countries were expected to shape and influence the region’s responses to COVID‐19 pandemic. (...) However, some of the challenges associated with the management of the EVD outbreaks persist and create obstacles for the effective management of the COVID‐19 pandemic. This article describes the commonalities between the EVD epidemics and COVID‐19 pandemic, with a view to draw on lessons learned to effectively tackle the ongoing pandemic. Key successes, failures and lessons learned from previous EVD outbreaks are discussed. Recommendations on how these lessons can be translated to strengthen the COVID‐19 response in sub‐Saharan Africa are provided. (shrink)

İnsanın hal ve hareketleri onun nasıl bir karaktere sahip olduğunu dışa yansıtmaktadır. Bu yüzden hal ve hareketler kişiyi tanımamızda yardımcı olur. Yüce Allah, Kurʹân-ı Kerim’de ashâbü’l-yemîn ve ashâbü’l-meymene gibi ifadeler kullanmış ve bu ifadelerle bir takım insanları kast etmiştir. Kastedilen iyi insanların vasıfları bu ifadelerden hemen sonra zikredilmiştir. Bu da Allah’ın sağ tarafa önem atfettiğinin göstergelerindendir. Hal ve hareketleri bakımından sevilen Hz. Peygamber, Müslümanlar için örnek kabul edilmiş ve onun emir ve tavsiyeleri harfiyen uygulanmaya hassasiyet gösterilmiştir. O, sağ taraf ile (...) faziletli ve hayırlı işleri, sol taraf ile de nahoş olan fiilleri yapmış ve bunu teşvik etmiştir. Sahâbe de bunu hem uygulamış hem de sonraki nesillere aktarmaya azami gayret göstermiştir. Daha sonra onun bu yöndeki tavsiye ve uygulamaları fıkıh âlimleri arasında kural haline gelmiştir. Hz. Peygamber’in sağ tarafla ilgili sözleri, uygulamaları ve tavsiyeleri hadisler vasıtasıyla bize aktarılmıştır. Böylece günlük hayatta başta olmak üzere ibadetlerde sağ tarafa ehemmiyet göstermiştir. Bu çalışmada Hz. Peygamber’in sağ tarafı önemsemesinin ve sağ tarafa öncelik vermesinin, beşerî ya da nebevî olup olmaması tartışmasına değinilecektir. Daha sonra Arapça iki kavram olan yemîn ve yesâr kavramlarının tarifi ele alınacak, abdest alırken sağ el ve ayakların önce yıkanmasının, tek kişinin imamın hangi tarafında durmasının ve teşehütte otururken sağ el ve sağ ayağın konumunun hükmü gibi konuların hükmüne işaret edilecektir. (shrink)

İslami ilimlerin hemen hemen hepsinde eserler veren Taberî çok yönlü bir alim özelliğini haizdir. Kelâm konularında özellikle tefsiri ve akaid risalelerinde konu hakkındaki bütün bilgi ve rivayetleri verdikten sonra varsa kendi görüşünü de aktarmak suretiyle kelam alanında söz sahibi olduğunu hissettirmektedir. Bunu yaparken Kur’an ve Sünnetten gelen haberlerin olduğu gibi kabul edilmesini savunurken, buna uygun olarak selefe ittiba vurgusunu oldukça sık yapmaktadır. Kelam ilminin özellikle uluhiyyet konuları Allah hakkında konuşma temasını içermesinden dolayı dikkat edilmesi gereken bir alandır. Allah’ın zatı ve (...) sıfatlarına dair konular tabir caizse Taberî’nin özel ve dokunulmaz alanıdır ve kendisi bu alana rivayet dışında bir şeyin sokulmasına kesinlikle karşıdır. El, ayak, göz, yüz, parmak, gülmek, oturmak, gelmek, gitmek gibi Kur’an ve hadislerde Allah’a izafe edilen bu tür sıfatların insanlarda da olması; öte yandan bu konuda Allah hakkında bir antropomorfizme düşme tehlikesinden dolayı selef özellikle bu konularda susmayı tercih etmiş, te’vile şiddetle karşı çıkmıştır. Taberî de haberî sıfatları anlamada selefe tabi olmakla ve te’vile karşı çıkmakla beraber tefsirci ve dilci olmasını verdiği yetkinlikle de bu sıfatları nahiv-dil kuralları çerçevesinde açıklamaya da çalışmıştır. Bazı haberî sıfatlar hakkında sadece o sıfatla alakalı görüşleri aktarıp, bunlar hakkında bir yorum yapmayıp bir şey söylemezken bazı sıfatlar hakkındaki görüşleri aktardıktan sonra eleştireceği bir yer varsa eleştirmiş, savunacağı bir yer varsa da bunu açıkça belirtmiştir. Bu da haberi sıfatları ele alış tarzını göstermesi ve onun metodunu anlamamız açısından önemlidir. Bu çalışmamızda Taberî’nin haberî sıfatları ele alış ve anlama tarzı hakkında bir malumat sahibi olup onun bu konuda nasıl bir tutum içerisinde olduğu irdelenecek ve bir sonuca varmaya çalışılacaktır. (shrink)

Kur’ân’daki belâgat yönleri sınırsızdır. Bununla birlikte âlimler tarafından bunların ortaya çıkarılması istenmiştir. Bu yönlerden biri de belâgatte itnâbın bir çeşidi olan i‘tirâz cümlesidir. İ‘tirâzın Türkçedeki karşılığı ara cümledir. Fakat bunun iki dildeki kullanılma amaçları farklıdır. Bu çalışma, Arap dilinde i‘tirâz cümlesinin kelamda bulunabileceği yerleri konu edinmektedir. Bu yüzden ara cümle yerine itirâz kavramının kullanılması tercih edilmiştir. Bu bağlamda öncelikle i‘tirâz kavramının sözlük, terim anlamı anlatılmış ve bu tanımın değerlendirilmesi yapılmıştır. Daha sonra klasik nahiv kitaplarından i‘tirâz cümlesinin kelamda bulunabileceği yerler tesbit (...) edilmiş, daha çok nahiv açısından hangi ögeler arasında olduğu değerlendirilmeye çalışılmış, şiir ve ayet bağlamında i‘tirâzın yansıması ele alınmaya gayret edilmiştir. Ayrıca gerek ayetlerin açıklanmasında gerek i‘tirâz olmasının tesbitinde meşhur tefsir kitaplarından da istifade edilmiş, tefsirlerde ayetteki cümlenin i‘tirâz olarak kabul edildiği, eğer i‘tirâz kabul edilmiyorsa neden edilmediği ifade edilmiştir. Şiirlerin anlamı ve ayetlerin meâlinde olabildiğinde itirâz cümlesinin yansıtılmasına özen gösterilmiştir. Konunun daha iyi anlaşılabilmesi için cümlelerdeki ögelerin i‘râb açısından ne olduğu da gerektiğinde belirtilmiştir. Çalışmada amaç, Arap dilinde i‘tirâz cümlesinin kelâmda bulunabileceği yerleri tespit etmek, hangi yerlerin az, hangilerinin de çok olduğunu, ayrıca belâgat olarak da hangi amaçlar için getirildiğini ortaya koymak ve bu cümlelerin kelamda kullanılmasının genel bir amacını ortaya koymaktır. Aynı şekilde ayetlerde bu cümlelerin var olmasının manaya nasıl bir fayda sağladığını göstermektir. Nahivde i‘tirâzın gerçekleşmesi için iki öge arasında bulunması gerekir. Belâgatte iki kelam arasında olması yeterli görülmektedir. Bu çalışma daha çok nahiv ile ilgili olan iki öge arasındaki i‘tirâzı kapsamaktadır. Bununla birlikte iki öge arasında kabul edebileceğimiz mana olarak birbirine bağlı iki kelam arasındaki i‘tirâzlara da değinilmiştir. Her çalışmanın kendisine ait bir öneminin olduğu muhakkaktır. Bu çalışma da yirmi kadar tefsirin incelenip Arap dilindeki i‘tirâz cümlelerini ortaya çıkarmayı amaçlaması açısından öneme sahiptir. Zira çalışma sonunda ayetlerdeki i‘tirâz cümleleri hakkında bilgi sahibi olunacağı gibi tefsirler ışığında bu cümleler hakkında bir öngörüye de sahip olunacaktır. Ayrıca i‘tirâz cümleleri âlimler tarafından bazen birinci ögenin devamı gibi kabul edilmekte, dolayısıyla i‘tirâz cümlesi kabul edilmemektedir. Bu da anlama büyük bir etki yapmaktadır. Zira i‘tirâz olduğunda birinci cümle ile i‘râb yönünden bağlantısı olmayacakken; birinci cümlenin ögesi kabul edildiğinde i‘râb olarak ona bağlı olduğu gibi anlam olarak da onun devamı olmakta ve i‘tirâz olma özelliğini kaybetmektedir. Dolayısıyla bazı ayetlerin anlamının değişmesini bu yönden ele alması açısından araştırmanın konusu ayrıca bir öneme sahiptir. (shrink)

In terms of classical tafsir literature, it is possible that the speeches made to a person or group in the Qurʾān carry messages for other individuals or groups. According to some approaches that emerged in the modern period, when the speech was made and to whom it was directed not only determine the meaning, but also limits it. This dilemma has to be based on the theoretical dimension. The most obvious example of the transition of the speech from direct counterpart (...) to the other is the transition of the speeches made to the unbelievers to the believers. Therefore, in this study, the possibility of the transcendence of the speech in the Qurʾān will be handled in the context of the messages for believers in the speeches directed to the unbelievers. One aspect of the issue of the transcendence of the speech in the Qurʾān can be explained by the style that the Qurʾān follows. However, the subject should also be based on linguistic aspects. As a matter of fact, the expansion of the speech can sometimes be related to the meanings of words and sometimes with the possibilities and literary aspects of language, and sometimes with an analytical effort. In this study, the related examples will be analyzed and it will be revealed that the transition between the speeches in the Qurʾān is possible in terms of the style of the Qurʾān. In the study, the methodological findings related to the linguistic aspects of the issue will also be studied.Summary: The discourse that the Qurʾān is an address by God makes different associations in terms of classical literature and some modern methods of understanding. In the works of classical method and rhetoric, a theoretical framework is drawn around the nature, arbitrariness, conditions and types of the book. In this context, the varieties, indications and scopes of the addresses in the Qurʾān are discussed. While it is emphasized that the Qurʾān is an address in modernist contextualist approaches, it is stated that understanding the address requires having contextual information, therefore reading the address as a book evaporates meaning. Because, according to these approaches, the meaning is sought in the text with the transformation of address to book (verbal culture to written culture), thus the Qurʾān is converted from a literal meaning into a system. Knowing what the Qurʾān tells and why it tells that, depends on the comprehension of all the contextual elements of the Qurʾān, which was sent as an address. In fact, knowledge of when, where and when the Qurʾān was sent about what events and to whom it is addressed, is the data that is primarily considered in the comprehension of the verses, as emphasized by the classical interpretation literature. However, the perception of the classical interpretation evaluates these data in different categories in terms of the integrity of religion, judgment and experience. For example, the narrations on the reason of sending and the Makki-Madani information are only examples of the meanings of the verses. They sometimes serve as elements that contribute to the comprehension of the verses, while sometimes with the help of other chapters they can narrow the meanings of the verses. The realist-methodological basis of the method science provides the emergence of this holistic-categorical perspective.It is difficult to justify the claim that there is an absolute relationship between the address and the addressee in terms of the classical literature. In the classical literature, the expressions, which come in the form of an address and have a mandatory relationship with addressees, are dealt with the concept of direct address. Direct addresses are binding for the first addressees. Because when an address is mentioned, it is mandatory to have an addressee. It can be assumed that this discourse has the same position with the context theories considering its premises. However, it is not possible to compare these theories with each other in terms of the scope of the address. Classical theories of reasoning consider that direct addresses cover indirect addressees by methods, such as shar’i (legal) necessity or analogy (qiyas), while contextualists and historians can convert the text beyond the virtual level by identifying what a command means within the context of the address-addressee relationship. When the Qurʾān is completely considered as an address, or when direct addresses are taken into consideration, it is very difficult for the modern period's comprehension methods that the verses, which mention or address the disbelievers-polytheists, can also address Muslims. In fact, the dialectic of the address-addressee requires this. Moreover, the addressees (polytheists-Muslims) who are spoken within the context of the verses have two different beliefs that cannot be dealt with at the same time and mentioned in the same verse. Therefore, it is not possible to direct the messages given to the polytheists to the believers and to attribute the qualities in these verses to Muslims.However, the classical literature did not even consider as a problem to address Muslims with the verses that directly addressing unbelievers-polytheists. It is because both linguistics and facts requires this. The method practitioners and interpreters discussed this issue in a very wide range. They examined the transitivity of the book between parties, such as people of the book-Muslims, Muslims-unbelievers, Prophet-ummah. In the context of the interpretation literature and the perception of modern-day interpretation, the possibility of the transitivity of the book can be clarified in the context of the inclusiveness of a verse that speaks of polytheists-disbelievers to include Muslims, or the conversion of an address to polytheists-unbelievers to Muslims. Classical literature explains this point sometimes with the literal indication (circularization) and the circumstance of literary use of language (rhetoric) and sometimes with the possibility of the address (stylistic features).In verses and hadiths, belief bases categorical classes, such as believers, unbelievers, polytheists, hypocrites, people of the book are mentioned, as well as descriptions of the characteristic-practical dimensions of these classes. In this context, commands sometimes refer to the practices that need to be performed in order to be a believer, sometimes works that must not be performed by the believer, and sometimes matters that might put the believer's faith-practice integrity at risk when it is done. In the Qurʾān, in some of the addresses to the believers, it is apparent that they are prohibited from being like unbelievers or having unbeliever-like qualities. Moreover, sometimes negative results that may arise for Muslims when they act like unbelievers are cited in the verses. Sometimes at the end of the verses that address and mention Muslims, information is included on situations involving unbelievers and the torment they will encounter. In addition, in cases where adjectives belonging to opposing belief profiles are mentioned, the address to non-Muslims expresses warning, evaluation, gratitude and perseverance in faith for Muslims, while the address to Muslims contains elements of incentive and opportunity for non-Muslim groups. It is possible to justify this matter with the style of the Qurʾān. However, it can be said that the transitivity of the address in the Qurʾān takes place in two theoretical aspects. The first of these is related to linguistic-rhetoric premises and it is used in antithesis, allusion, metaphor etc. The second one is the similitude-comparison. Here, the comparison is a phenomenon that occurs in the mind without the need for propositions. Because when the mind hears these statements, it can instantly reach a stronger meaning than the literal wording. In this study, it is discussed whether it is possible to transition from direct addresses to indirect addressees, with reference to the problems of the modern period. In this context, the study primarily focuses on the fact that the Qurʾān sometimes transmits its messages and teachings to addressees through opposing belief systems. Thus, the manner adopted by the Qurʾān while directing certain commands and negations, not directly but through the opposing side, has been presented. In this study, the possibility of the verses that only mentions polytheists-unbelievers to also addressing Muslims was analyzed and these verses were compared with addresses to Muslims on the same matters. In the last part of the study, a theoretical framework was drawn on the subject and the method of interdisciplinary transitivity was determined. (shrink)

The last forming knowledge of Ulûmu'l-Qur'ân is Mübhemât al-Qur'ân. The subject matter of the ambiguous expressions and their equivalents in the Qur'an is a word that can not be understood completely by what it means in a general description. The first work on the field was taken in the sixth century, when the first works on the Qur'an's relics were performed during the companionship period. As the most honorable of the Qur'anic scholarship, Mübhemât has been subject to some problematic approaches (...) in terms of both interpreters and their nature. It is some of these mistaken approaches to evaluate the first interlocutors of the Qur'an and the following interlocutors in the same category without making any separation in the recipes made and to make a text treatment on the Qur'an again. However, in the process of seeking the legitimacy that started with the formation of the Islamic sects, the mubhamat became a subject of intense exploitation, which made it compulsory and necessary for the copyright of the works on mubhamat.In conclusion, in our view, the most correct approach to this issue is to keep the guiding principle of the Qur'an itself and its evidences conveyed from the Prophet in the identification and determination of indefinite expressions, as Maturidi stated. It will not allow the past generations and those who are likely to form in the future to abuse the Qur’an, to exploit people through the Qur'an, to express their claims and discourse through the indefinite expressions of the Qur’an, or more clearly, to distort the Qur'an in meaning. (shrink)

Many oppose the use of profile evidence against defendants at trial, even when the statistical correlations are reliable and the jury is free from prejudice. The literature has struggled to justify this opposition. We argue that admitting profile evidence is objectionable because it violates what we call “equal protection”—that is, a right of innocent defendants not to be exposed to higher ex ante risks of mistaken conviction compared to other innocent defendants facing similar charges. We also show why admitting other (...) forms of evidence, such as eyewitness, trace, and motive evidence, does not violate equal protection. (shrink)

El objetivo propuesto en el siguiente trabajo es elucidar cómo desde la finitud de la existencia puede establecerse la problemática de la temporalidad dentro del entramado de pensamiento de Martin Heidegger. Para ello realizaremos un análisis de la conferencia de 1924 Der Begriff der Zeit, uno de los textos que allanan el camino a Sein und Zeit, en lugar de centrar la investigación en la considerada obra magna de Heidegger. Una reflexión acerca de este texto previo permitirá avanzar en el (...) análisis de la existencia al mostrar cómo el tiempo está arraigado en la existencia individual, no como un solipsismo, sino como apertura de posibilidades respecto del mundo (a la postre compartido con los otros). Una descripción fenomenológica de la muerte posibilitará la apertura al mundo, definiendo una temporalidad existencial que incluye no sólo al instante presente, sino también al pasado (concebido bajo la forma del «haber-sido») y al futuro. (shrink)

This study deals with al-Ḥakīm al-Tirmidhī’s conception of morality, how he bases this conception on hadiths and how he interprets hadiths according to his own Sufi disposition. al-Ḥakīm al-Tirmidhī is one of the foremost Sufis who resorted to the Qur'an and the Sunnah to prove his views on the issues of Sufism and morality. The study aims to analyze his handling of hadiths and the way he resorted to hadiths while grounding moral issues within the framework of his work Nawādir (...) al-Uṣūl. The study reveals that al-Ḥakīm al-Tirmidhī revealed the theoretical framework of the moral issue, determined the relationship between morality and related concepts such as wisdom and ingenuity, and read the hadiths with a moral perspective. In addition, it was concluded that al-Ḥakīm, who deals with the issue of morality from a different perspective, deals with and evaluates different issues that are frequently discussed in works of ethics and touches on the issue of practical ethics. Therefore, we can say that it represents a clear trend in the issue of ethics. However, it should be pointed out that he never touched the authenticity of the hadiths. (shrink)

Bu çalışmada Türkiye’de ḳırâât tedrisatında istifade edilen mesleklerden biri olan ʿAṭâʾullâh mesleğine ait tercihlerin mahiyeti, Muḥammed ʿÂrif el-Ḥıfẓî’nin Muġni’l-ḳurrâʾ fî şerḥi Muḫtâri’l-iḳrâʾ adlı eseri özelinde ve el-ʿaşru’s-suğrâ programının sınırları içerisinde ortaya konulmuştur. Osmanlı coğrafyasında teşekkül eden ve Anadolu’ya özgü olan ḳırâât meslekleri, ḳırâât tedrisatında günümüze kadar varlığını sürdüregelmiştir. Bu meslekler, taḥrîrât ekolü mesabesinde olmasına rağmen Anadolu toprakları dışında neredeyse bilinmeyen, tanınmayan ve kendisine ḳırâât eğitim-öğretiminde yer verilmeyen bir terminoloji olarak günümüze kadar gelmiştir. Mamafih, söz konusu mesleklerden biri olan ʿAṭâʾullâh mesleğinden (...) ḳırâât tedrisatında günümüze değin yararlanılmasına rağmen bununla ilgili yeteri düzeyde akademik çalışmanın yapılmadığı müşahede edilmiştir. Nitekim ʿAṭâʾullâh mesleğiyle alakalı iki çalışma tespit edilebilmiştir. Bunlardan biri doktora diğeri ise yüksek lisans tez araştırmalarıdır. Bunun dışında mesleklere genel olarak temas edilen ve “Kırâat Eğitiminin Dünü, Bugünü, Yarını ve Kırâat Eğitiminde Meslekler” adıyla kitap bölümü olarak basılan bir çalışma ve mesleklere bir bölüm ayrılan Kıraat İlmi Eğitim ve Öğretim Metotları adlı araştırmalar da mevcuttur. Bahsedilen bu ilmi faaliyetlerden Ahmed er-Rüşdî ve Mürşidü’t-Talebe Adlı Eserinin Kıraat İlmindeki Yeri adlı eser dışında, meslek tercihlerinin mahiyetinin ortaya konduğu bir çalışmaya rastlanmamıştır. Ancak söz konusu çalışma, ekseriyetle Ataullah mesleğinin el-ʿaşru’l-kubrâ öğretiminde temel kaynak olarak kabul edilen Murşidu’ṭ-Ṭalebe’ye, bu eserin münderecatındaki vecîh ve tercihlerin tahliline yönelik olarak ele alınmıştır. Dolayısıyla açıklamaya çalıştığımız mevcut boşluğu doldurması beklenen bu çalışmada ise aşere/el-ʿaşru’s-suğrâ öğretiminde ʿAṭâʾullâh mesleği için temel kaynak olarak kabul edilen Muġni’l-ḳurrâʾda geçen vecîhler ele alınmış ve bunlara ait tercihlerin mahiyeti, uṣûl ve ferşu’l-ḥurûfla alakalı örnekler eşliğinde ortaya konulmuştur. Bu bağlamda çalışmanın temel amacı, ʿAṭâʾullâh mesleğiyle ilgili tercihlerin arka planının Muḥammed ʿÂrif el-Ḥıfẓî’nin Muġni’l-ḳurrâʾ fî şerḥi Muḫtâri’l-iḳrâʾ adlı eseri özelinde izah edilmesidir. Nitekim mezkûr mesleğe ait tercihlerin keyfiyeti, el-ʿaşru’ṣ-ṣuġrâ müfredatının temel kaynakları olan et-Teysîr fi’l-ḳırââti’s-sebʿ ile Ḥirzu’l-emânî ve vechu’t-tehânî fi’l-ḳırââti’s-sebʿ adlı eserler ışığı altında açıklığa kavuşturulmaya çalışılmıştır. Bu eserlere ek olarak ḳırâât alan yazınının temel eserlerinden de istifade yoluna gidilerek ʿAṭâʾullâh mesleğine ait tercihlerin ilgili eserlerdeki yeri ve bu tercihlerin sebepleri izah edilmiştir. Bu bağlamda Muġni’l-Ḳurrâʾ özelinde verilen örneklerin hepsinde mervî vecîhlerin tamamının ʿAṭâʾullâh mesleğinde tercih edildiği tespit edilmiş; fakat bunlardan -son örnek hariç olmak üzere- Şâṭıbî’nin kendi usulüne muhalefet ettiği ifade edilen vecîhlerin ise son örnek dışında muaḫḫar vecîh olarak zikredildiği görülmüştür. Ne var ki çalışmada yer verilen son örnekte ise ṭarîḳ muhalefeti söz konusu olmasına rağmen muḫâṭab vechinin ġāib vechine muḳaddem olarak tercih edildiği müşahede edilmiştir. Bununla birlikte ilgili örneklerde Îtilâf, Mutḳin ve Ṣûfî meslekleri tarafından icra edilen vecîhlerin genellikle birbirine mutabık olduğu ve onların bu vecîhlerde ʿAṭâʾullâh mesleğinden ayrıştıkları belirlenmiştir. (shrink)

Este artículo aborda la contextualización de la ética de Butler en un marco teórico que da por supuesta la perspectiva deconstructiva y que, por su parte, es reconstruido de acuerdo a dos criterios, las nociones de “matriz disciplinal” y de “paradigma”. Mediante ellas se trata de proporcionar un sistema de conceptos o categorías usuales en la teoría ética en general, pero redefinidas en términos butlerianos. Estas categorías a las que nos referimos son la acción, los sujetos, los juicios y los (...) criterios morales y, que, aplicadas a la ética de Butler, dan lugar a una ética precaria en la que la humanidad normativa se revela como imposible universalmente y, por tanto, no puede ser utilizada como “fundamento” de un juicio moral universal. Por ejemplo, la que se sugiere mediante las manifestaciones de duelo por la humanidad de “los nuestros”, víctimas de la violencia, de las que queda excluida estructuralmente la humanidad de “los otros”. (shrink)

The literature on algorithmic fairness has examined exogenous sources of biases such as shortcomings in the data and structural injustices in society. It has also examined internal sources of bias as evidenced by a number of impossibility theorems showing that no algorithm can concurrently satisfy multiple criteria of fairness. This paper contributes to the literature stemming from the impossibility theorems by examining how informational richness affects the accuracy and fairness of predictive algorithms. With the aid of a computer simulation, we (...) show that informational richness is the engine that drives improvements in the performance of a predictive algorithm, in terms of both accuracy and fairness. The centrality of informational richness suggests that classification parity, a popular criterion of algorithmic fairness, should be given relatively little weight. But we caution that the centrality of informational richness should be taken with a grain of salt in light of practical limitations, in particular, the so-called bias-variance trade off. (shrink)

Smith argues that, unlike other forms of evidence, naked statistical evidence fails to satisfy normic support. This is his solution to the puzzles of statistical evidence in legal proof. This paper focuses on Smith’s claim that DNA evidence in cold-hit cases does not satisfy normic support. I argue that if this claim is correct, virtually no other form of evidence used at trial can satisfy normic support. This is troublesome. I discuss a few ways in which Smith can respond.

We study ultraproducts of finite residue rings \ where \ is a non-principal ultrafilter. We find sufficient conditions of the ultrafilter \ to determine if the resulting ultraproduct \ has simple, NIP, \ but not simple nor NIP, or \ theory, noting that all these four cases occur.

Con la entrada en el Collège de France, en 1953, Merleau-Ponty comienza una reflexión sobre el problema de la filosofía que no cesa hasta sus últimos cursos en la célebre institución. Termina su conferencia, Elogio de la filosofía, poniendo énfasis en la filosofía como expresión, a la luz de las aportaciones de la lingüística, y sobre la voluntad de hablar del filósofo. Ni una palabra sobre la fenomenología y el existencialismo en esta ocasión. Pero seis años más tarde elogia la (...) filosofía de la existencia, como mirada al mundo de una época y sus problemas. Dedica los últimos cursos en el Collège a justificar la posibilidad de la filosofía, a partir de Husserl sobre todo; entiende que la nueva filosofía, como interrogación del saber (de los saberes) y del ser, es por ello una nueva ontología. (shrink)

Türkiye, Amerika Birleşik Devletleri ve İngiltere’nin ardından dünyada en fazla dizi ihraç eden üçüncü ülke konumundadır. Bu çalışma, popüler Türk dizilerinde sunulan aile imajını ve lise öğrencileri üzerindeki potansiyel sonuçlarını incelemektedir. Araştırma, boşanma, nikâhsız birliktelikler, serbest ilişkiler ve mahremiyetin dönüşümü gibi aile kurumunu tehdit eden ve dönüştüren faktörleri belirlemiş ve bu faktörlerin toplumsal yapı üzerindeki yansımalarını değerlendirmiştir. Medyanın, özellikle dizilerin, toplum üzerindeki etkisi ve lise öğrencilerinin medya tüketim alışkanlıkları, anket ve tematik içerik analizi yöntemleri kullanılarak analiz edilmiştir. Türkiye’de lise öğrencileri (...) arasında en popüler dizilerin "Kurtlar Vadisi", "Yasak Elma", "Sadakatsiz" ve "Aşk 101" olduğu tespit edilmiş ve bu dizilerin sunduğu aile imajı eleştirel bir bakış açısıyla incelemiştir. Dizilerdeki aile temsillerinin, gençlerin aile anlayışını ve mahremiyet kavramını nasıl etkilediği ekme ve gündem belirleme kuramları çerçevesinde analiz edilmiştir. Bulgular, popüler dizilerin, geleneksel aile değerlerine ve yapısına yönelik algıları değiştirebileceğini ve genç izleyicilerin sosyal gündemlerini etkileyebileceğini göstermiştir. Araştırma sonuçları, eğitimcilere, aile danışmanlarına ve politikacılara, gençlerin medya ile olan ilişkisini yönlendirecek stratejiler geliştirme konusunda rehberlik etmeyi amaçlamaktadır. (shrink)

Despite the hadiths and narratives that warn about the interpretation of the Qur’ān by opinion, the question of how Qur’ānic verses can be understood is about the nature of Qur’ānic exegesis. These narratives, which limit the interpretation to the exact field and indicate the invalidity of the specification of the intention with the imprecise information, bring with it the question of how to understand the Qur’ān in each period and society. The issue that has been questioned in the frame of (...) the commentary from the earliest periods is based on the possibility of commenting besides the narration and defining the area that the thought belongs to the commentator. In this context, it is seen that the distinction between the conceptualization of tafsīr-taʾwīl words in classical commentary literature deals with the subject of the tafsīr, their belongings, epistemological values and contexts. Mainly, this study will question whether authors who do not distinguish between tafsīr-taʾwīl categorize the information about commentary in a different context, then it will analyze two basic approaches on tafsīr and taʾwīl. In the paper, it will be suggested that these classifications in the classical literature should be evaluated together within the framework of the search for methodology in exegesis. Summary: The Prophet, who was the first glossator of the Qur’ān, forbade people to talk about the Qur’ān with their own judgments. The prominent people of the companions refused to comment on some words that were closed in meaning (garīb). The words quoted from Abū Bakr and ʿUmar on this subject are quite famous. However, the Qur’ān is a universal book revealed to be understood in all ages and geographies till the doomsday. The fact that all the verses were not interpreted by the Prophet, and the expansions of meaning observed in the Qur’ān wording necessitate the interpretation of the Qur’ān. The fact that the Prophet forbade people to talk with their own judgments about the Qur’ān and the necessity of understanding the Qur’ān in every era constitutes a dilemma that must be explained. The resolution of this issue will both determine the legitimacy of tafsīr (interpretation) and reveal the difference between the Prophet's tafsīr and the tafsīrs by other people. In this context, a distinction was made between the interpretations of the Prophet and of the companions who witnessed the revelation period from the Tabarī (d. 310/923) in the classical tafsīr literature and the interpretations by glossators in terms of their bindingness and information values. Thus, before even starting the interpretation, glossators questioned the possibility of interpretation of the Qur’ān without the tafsīr of the Prophet and the narratives from the companions that have the force of hadith marfūʿ.It is seen in classical tafsīr literature that distinctions between the tafsīr of the Prophet and the interpretations of the glossator are usually constructed on the terms of tafsīr and ta'wil, to which terminological meanings are attributed. In this regard, the methodology of Māturīdī (d. 333/944) is quite specific and clear. According to Māturīdī, tafsīr is an exact field. Only the tafsīr of the Prophet and the narratives of the companions that have the force of marfūʿ can be included in this field. Taʾwīl, on the other hand, is an area based on supposing. Preferences to be made from possible meanings are supposition and related to taʾwīl. The fact that Māturīdī included the explanations of the Prophet and his companions in the tafsīr field and stated that they expressed exact information shows that he regarded this information in the value of the statement of mutakallim. The data included in the field of taʾwīl are not as the data included in the field of tafsīr in terms of their bindingness and information value. The interpretations made in the field of taʾwīl include supposition; so they cannot be attributed to the desire of God. The field that the Prophet forbade people from declaring their own views is the field of tafsīr in the methodology of Māturīdī. The exactness of this field is an indication that the tafsīr is related to God's desire. It is not right to declare an opinion with supposition in the field that is exact and definite. Even though the interpretation in the field of tafsīr is in accordance with the truth, this cannot eliminate the responsibility of the interpreter that make determinations based on supposition in the exact and definite field. Some scholars, such as Qushayrī (d. 465/1072), also classify the narrative-sagacity areas by means of tafsīr-taʾwīl concepts. This classification deals with the data that is the subject of tafsīr in terms of their belongingness. Indeed, tafsīr science includes both the data that are linked with transmission and non-transmittable elements that can be achieved by following a methodology. Non-transmittable elements included in the taʾwīl field by those who make a distinction between tafsīr and taʾwīl based on narrative-sagacity are the meanings reached through linguistic efforts. Language is an element that holds possibilities in itself. Considering closeness of meaning, multi-meanings, metaphors and allusions in the wording, it can be thought that the meanings reached by linguistic methods include supposition. In the methodology of Māturīdī, the field of tafsīr is composed of the explanations of the Prophet and the narratives of the companions who witnessed the revelations while in the classifications of those who make a distinction between tafsīr and taʾwīl based on narrative-sagacity, tafsīr generally includes narratives. When the issue is handled within the framework of the desire of God and the statements of the mutakallim, it seems that the classification of Māturīdī is more punctual. However, it is understood that this approach does not give a satisfactory answer to the subsequent situations and bindingness of the mentioned data. In the classifications based on narrative-sagacity, the narratives in the field of tafsīr are taken as a whole without analyzing their health grades and their signification. However, some of these narrations are not authentic; so, in this respect it is a problematic issue that they are the subjects of the field of tafsīr. Besides, sometimes there can be different narrations about the tafsīr of verses from the companions. The evaluation these narratives in a field attributed to the desire of God may also pose a problem. The linguistic data that both Māturīdī and those who make a distinction between tafsīr and taʾwīl based on narrative-sagacity include in the field of taʾwīl does not appear to have a homogeneous structure -as is the case with the narratives-. Indeed, among this data, there are elements whose meanings are quite hard to determine as well as firm ones that possibly have only one meaning. It is controversial that these expressions, which have only one meaning and to the validity of whose meaning other evidence point out are included in the field of taʾwīl.The distinction between meaning and interpretation fields in tafsīr is very important in terms of tafsīr methodology. This field designation is in a way a description of nature of the science of tafsīr. Thus, in matters where the human intelligence remains insufficient with the tafsīr narratives from the Prophet, the bindingness of the narratives from the companions are clarified; furthermore, beyond the narrative, the validity and the information values of interpretations of the glossator are determined. In this regard, the tafsīr-taʾwīl distinctions made in the classical tafsīr literature provide us with a rich content and a multifaceted point of view. However, when addressed separately, these distinctions present a number of problems in terms of scope and applicability. Our study proposes the evaluation of tafsīr-taʾwīl distinctions in classical literature together while the meaning-interpretation fields are specified in the framework of the search for methodology in tafsīr. Thus, the incomplete aspects of the classification will be eliminated and a much more comprehensive and functional classification will be achieved. At this point, the methodologies of some figures as Tabarī, who is known to have used the terms of tafsīr and taʾwīl in the same meaning, must also be evaluated separately. Indeed, when the works of these names are analyzed, it is seen that these names also distinguish the meaning-interpretation fields in tafsīr, but they do not do this through the tafsīr-taʾwīl concepts. (shrink)

The primary aim of this chapter is to explain the nature of evidential reasoning, the characteristic difficulties encountered, and the tools to address these difficulties. Our focus is on evidential reasoning in criminal cases. There is an extensive scholarly literature on these topics, and it is a secondary aim of the chapter to provide readers the means to find their way in historical and ongoing debates.